Historische infrastructuur

Dit zijn transportaderen die in het verleden van regionaal belang zijn geweest: wegen, smalsporen en spoorwegen. Kanalen zijn ook transportaderen, maar zijn opgenomen in afwatering om overlap te voorkomen. Overijssel kende tot in de 19e eeuw uitgestrekte woeste gronden. De kerktorens van de nederzettingen vormden vaak de enige oriëntatie punten. Ook belangrijke regionale routes volgden deze tracés. Hessenwegen waren bedoeld voor handelslui die vanuit Duitsland naar Amsterdam reisden. Zij gebruikten karren met een andere as breedte. Hierdoor zouden zij de normale wegen kapot rijden. Het waren lange parcours die liepen van de Duitse grens naar West-Nederland en over het algemeen de tussengelegen nederzettingen juist vermijden. Vervoer over landwegen was tot ver in de 19e eeuw veel problematischer dan vandaag de dag. In de winter waren laaggelegen gebieden vaak onbegaanbaar. Hierdoor moest men de hoger gelegen gebieden opzoeken zoals dijken, oeverwallen van beekjes en ruggen in het landschap. Wanneer de natte gebieden zo groot waren dat men ver moest omreizen werden verhoogde tracés aangelegd. Dergelijke wegen zijn herkenbaar omdat zij dijknamen hebben, terwijl ze niet naast een beek of rivier liggen. In de zomer waren met name de hooggelegen ruggen zo droog dat de zandpaden mul werden. De paden werden op deze plaatsen regelmatig verlegd om te voorkomen dat karren vast kwamen te zitten. Toch bleven de routes die werden gevolgd in grote lijnen hetzelfde, waardoor ze op kaart konden worden gezet. In de 19e eeuw werd vervoer gemechaniseerd. Er werd een uitgebreid netwerk aangelegd van spoorwegen en stoomtramlijnen. De stoomtramlijnen zijn in de jaren 1930 en 1940 vrijwel allemaal verdwenen, omdat zij de concurrentie niet aankonden met de autobussen en vrachtauto’s. De traces zijn echter vaak nog in het landschap te herkennen.